Because I'm Weary بالاخره حفظش کردم! ^_^ البته چند وقتی هست؛ ولی یه دور کامل نرسیده بودم بخونمش و ببینم کامل حفظم یا نه! :دی یه تیکه‌اش اونقدر برام پیچیده بود که حتی از تیکه‌ی رپ Dream High هم سخت‌تر بود! اصلاً نمی‌تونستم باهاش از رو بخونم حتی! :| ولی بالاخره یه روز شد! :دی و بسی خوشحال شدم! ^_^ وای هنوزم باورم نمی‌شه بالاخره تموم شد و حفظش کردم! و بالاخره دهمین آهنگ هم به سرانجام رسید! ^_^ بریم بعدی؟(به قول محسن! :دی) آهنگ بعدی: It's you - SUPER JUNIOR !
Absolute Friend 2019
از ربات‌ها بدم میاد. ازینکه یه روزی ربات‌ها قاطی آدما باشن متنفرم. ازینکه علم یه روزی در این موردِ خاص اینقدر پیشرفت کنه متنفرم. حتی الان ازون جاروبرقی دایره‌ای‌ها که می‌گشت تو خونه و خودش جارو می‌زد هم متنفرم. ازینکه آدما بتونن همچین چیزایی بسازن متنفرم!
خلاصه‌شو که خوندم بدم اومد. ولی بازم گفتم ببینم حالا. تا قسمت 10(19-20) دیدم و تمام! دلم می‌خواست نویسنده و کارگردان و اون رباته و دختره رو با هم آتیش بزنم. -__-
وقتِ زیادی واسه سریال دیدن ندارم و اینکه تو همین فرصت‌های باارزشی بخورم به پستِ همچین آشغالی واقعاً ظلمه... واقعاً ظلمه... می‌تونستم یه سریال دیگه رو کامل ببینم ولی وقتم رو با 10 قسمتِ این آشغال هدر دادم و دیگه معلوم نیست کِی دوباره وقت کنم برم تو پوشه‌ی سریال‌هام... لعنت به همتون با این آشغالی که ساختید...
یادم نمیاد سریالی رو از وسط ول کرده باشم و اینقدر ازش متنفر شده باشم که بعد از 10ساعت دیدنش٬ ولش کنم و نبینم تا آخرش. قسمت 18(35-36) رو باز کردم و چند دقیقه‌ی آخر رو دیدم و با پوشه سریال رو راهی سطل زباله کردم!
اون موقع که پشتِ هم سریال می‌دیدم این اتفاق زیاد مهم نبود. فوقش از فردا یه سریال جدید شروع می‌کردم ولی حالا که وقت ندارم اینطوری زیاد و پشتِ سرِ هم سریال ببینم واقعاً به پستِ همچین سریال‌هایی خوردن دیوونه کننده است. عصبانیم. عصبانی.
Angel’s Last Mission Love 2019
بالاخره یه سریال دیدم! :) قشنگ بود بسی و دوسش داشتم. :)
باز هم بگذریم از بحث خدا. تو این مدل سریال‌ها اصرار دارن یه موجود بی‌رحم و ناعادل و بی‌عاطفه و کلی بیِ دیگه رو به عنوان مامورهای خدا یا خودش معرفی کنن. اگه بخوای از یه جهت بهش نگاه کنی می‌شه مثل خدای ما که دلیل خیلی اتفاق‌ها رو نمی‌دونیم و می‌گن قسمته حکمته و ازین حرف‌ها و بعدش هم اول و آخرش من می‌گم اومدیم این دنیا که امتحان شیم و قرار نبوده بیاییم خوش بگذرونیم که! و این برداشت دیگه تهشه برام! و می‌گم هر اتفاقی که می‌افته اقتضای این دنیاست. این دنیا به وجود اومده برای همین اتفاق‌ها. ولی خب نه دیگه این مدلی که اینا تو سریال‌هاشون گندش رو در میارن. -__- و می‌خوان اشتباه و انتقام و حسادت و کلی ازین صفت‌های دیگه رو نسبت بدن! خب البته دیگه نهایتش اگه بی‌دین نباشن مسیحین و چیز عجیبی نیست براشون.
آهنگ‌هاش خیلی خوب بود! خیلی! و بازی Shin Hye sun لامصب! -__- اصلاً این بشر هر چی بازی می‌کنه من خوشم میاد! خیلی خوبه.
خلاصه که سریال غمگینِ قشنگی بود. و دلم واسه سریال دیدن بســـــــــــی تنگیده بود. ^_^
Attack On The Pin Ups Boys 2007
خب! اول اینو بگم که اگه سوپرجونیور رو نریخته بودن تو این فیلم احتمالاً نظرم زمین تا آسمون فرق می‌کرد! :دی ولی خب چون اینا بودن بامزه بود برام!
وقتی ریووک رو شناختم کم مونده بود زمینو گاز بگیرم! :دی وای خدای من! باورم نمی‌شه هنوز که اون ریووک بود! لعنتی! :دی لعنتی لعنتی! :))) خیلی بامزه بود لامصب! نقش شیوون خیـــــلی کم بود. :( راضی نبودم. :/ ولی خب بازم شیوون بود به هر حال! :دی نمی‌دونم چرا چند تاشون رو اصلاً نمی‌شناختم! یسونگ رو هم بعد از فیلم تو ویکی پدیا دیدم که اِ خواننده راکه بوده! :دی در طول فیلم متوجه نشده بودم! :)) تیکه‌ی رقص آخرش هم عالی بود! :)
Goodbye Summer 2019
نمی‌دونم چرا وقتی تموم شد گریه‌ام گرفت. :(
یه چیزی تو مایه‌های "چیزهایی هست که نمی‌دانی" بود. خیلی یواش و آروم. بد نبود ولی. اینم اولین فیلمی که دیدم بالاخره.
محمد رسول‌الله 1393
بالاخره دیدمش! :) خیلی قشنگ بود! کاش اینقدر ازین دست فیلم و سریال‌ها زیاد داشتیم که صدا و سیما خودش رو با مختار و یوسف خفه نکنه! کاش بیشتر می‌ساختن ازین دست فیلم‌ها.
قهرمانان کوچک 1396
بالاخره دیدمش! :) فیلم قشنگی بود! هر چند مثل دزد و پری اینش که بچه‌ها پامی‌شن واسه خودشون تو شهر می‌چرخن و تاکسی می‌گیرن و این‌طرف اون‌طرف می‌رن رو اصلاً نکته‌ی خوبی نمی‌بینم!! حالا درسته فیلم کودکه و تخیلی هم هست ولی دیگه این حجم بی‌خیالی پدر و مادر خیلی داغونه واقعاً! :) اون دو تا داداشا رو که عاشقم اصلاً! ^_^ عشق بودن! ^_^ به نظرم واسه همچین موضوع‌هایی باید همینطوری شروع کنن و فرهنگ‌سازی کنن! تا حداقل این نسل‌های جدید از همون بچگی این چیزا رو یاد بگیرن و نه مثل الان که تولید ملی نابود شده و همه بیکارن! وقتی این موضوعا از همون بچگی با همچین داستان‌ها و آب و تابی به بچه‌ها فهمونده بشه٬ بزرگ هم بشن بهتر فکر می‌کنن و شاید یه تکونی بخوره این کشور!
+ دزد و پری1 و دزد و پری2 و قهرمانان کوچک رو از حسین قناعت دیدم! الانم خیلی دلم می‌خواست تپلی و من رو برم ببینم که سینمای ما فعلاً همه فیلم‌های اجتماعیِ +فلان رو داره اکران می‌کنه فقط! :/ به نظرم حسین قناعت داره خوب برای بچه‌ها کار می‌سازه! :)
کتاب قانون 1387
بالاخره نشستم دیدمش. اول اینکه چقدر بدم میاد کسی چیزی که دیده رو برای بقیه تعریف می‌کنه. چون همش تعریف‌های دیگران موقع هر دیالوگی می‌اومد تو ذهنم و اعصابم خرد می‌شد. بعد هم اینکه فکر می‌کردم حوصله‌سربر باشه و سختم بود بشینم ببینم! ولی خیلی زود گذشت و تموم شد. شاید می‌شد یه سریال 12 قسمتی بشه حتی.
همیشه غبطه می‌خوردم و می‌خورم به کسایی که از دین‌های دیگه میان مسلمون می‌شن. چون این انتخاب خودشون بوده و خودشون بهش رسیدن.
Skip Beat 2011
دوستش داشتم! :)
اولاش رو که به زور دیدم! هم زبانشون خیلی رو اعصاب بود هم شروعِ سریال خیلی مزخرف بود! نمی‌دونم فقط من اینطوری حس می‌کنم یا نه، ولی زبان کره‌ای خیلی بهتر از ژاپنی و چینی و تایوانی و ایناست. خیلی روون‌تره و برعکس اونا اصلاً رو اعصاب نیست. :| این تایوانی بود و کلافه‌ام می‌کرد تا چندین قسمت، تا اینکه عادت کنم بهش.
شروع سریال اونقدر مسخره بود که اگه بخاطر شیوون نبود احتمالاً همون اولاش بی‌خیال می‌شدم و کلاً ندیده پاکش می‌کردم! ولی یکم که گذشت ماجراش خیلی جالب شد و خیلی دوستش داشتم ولی مشکلات بعدی... :|
زیرنویسش رو اعصاب بود و یه جاهایی اصلاً معنی نمی‌داد. یه جاهایی روون نبود. یه جاهایی موسیقی متن که پخش می‌شد مترجم‌های محترم دیالوگ‌های بازیگرا رو ول می‌کردن و معنی آهنگ رو زیرنویس می‌رفتن. :|||| فکر کن بازیگر داره حرف می‌زنه و زیرنویس نداره! یا اینکه تو صدم ثانیه بین زیرنویسِ آهنگ میاد و میره و اصلاً نمی‌شه دیدش! این مشکل خیلی پرتکرار بود! زیرنویس بعضی قسمت‌ها ناهماهنگ بود ولی دستی می‌شد درستش کنی ولی قسمت آخر...
تمام قسمت‌ها هر ده دقیقه یه ربع پیام بازرگانی داشت و یه رفت و برگشت داشت که واقعاً دیگه دیوونه کننده بود و دیگه دلم می‌خواست اونی که آهنگه رو خونده پیدا کنم و با مشت بکوبم تو دهنش. -____- واقعاً 100بار پخش شد و دیوانه کننده بود! :/
برای دیدن قسمت آخرش تقریباً پوستم کنده شد. -__- چون اون قسمت‌هایی که تو پارگراف قبل گفتم رو حذف کرده بودن ولی زیرنویس باهاش هماهنگ نبود و چون خیلی اختلاف داشت حتی نمی‌شد دستی تنظیمش کرد و بیچاره شدم تا قسمت آخر رو دیدم و کلافه‌ام کرد اصلاً. ضمن اینکه نفهمیدم چرا شیوون رو تو بچگی های دختره نشون نمی‌دادن و اینکه آخرش دختره فهمید اون پسر تو خاطره‌ی بچگیش شیوون بود یا نه! و اینکه فاز دونگهه چی بود دقیقاً؟ :/ و اینکه آخرش شیوون این دختره رو دوست داشت یا نه؟ :/ یعنی کلاً چی شد قسمت آخر؟ :/
اگه مشکلات زیرنویس و اون وقفه های دیوونه کننده نبود(حتی با صرف نظر کردن از پایان داستان!) قطعاً می‌گفتم خییییییلی دوستش داشتم! -__- ولی اینقدر اینا کلافم کرد که نمی‌دونم چی بگم. :/
ولی ازینا که بگذریم سریال جالبی بود و دوستش داشتم. :) دلم می‌خواست بگم دلم می‌خواد یه روزی دوباره ببینمش، ولی یاد مصیبت‌های موقع دیدنش که می‌افتم منصرف می‌شم. :/ شاید داستانش به نظر یه کم لوس بیاد به دلایلی، ولی من ماجراهاش رو دوست داشتم و باهاش همراه می‌شدم و برام جالب بود. دلم نمی‌خواست تموم شه. :( و اینکه از دست این شیوون لعنتی می‌خوام به یه کره‌ی دیگه فرار کنم... -__- لعنتــــــــــی. -__-
The Beauty Inside 2018
خیــــــــلی غمگین کننده بود. نمی‌دونستم دلم برای کدومشون بیشتر بسوزه. :( فکر کردن به اینکه جای هر کدوم باشی هم ترسناک بود. :(
واقعاً خودم رو کشتم تا بتونم یکم ادراک پریشی چهره‌ای رو درک کنم!! خیلی چیز عجیبیه! من خیلی تو شناختن چهره‌ها مشکل دارم! طوری که تا یه نفر رو چند بار درست و حسابی نبینم و حرف نزنم باهاش٬ نمی‌تونم بعداً بشناسمش!! یه بار وقتی تو مشهد یه خانومه گفت جای منو بگیر تا برم و بیام یه لحظه نگران شدم اگه یه نفر بیاد و بخواد بشینه جاش از کجا بفهمم خود اونه یا یه نفر دیگه؟؟! و اینکه اگه بگم جای کسیه و خودش باشه چی؟! البته موضوع اونقدر مهمی نبود ولی یه لحظه ذهنم درگیر این سوال شد. یا وقتی یه سریال جدید می‌بینم اولاش یکم طول می‌کشه تا شخصیت‌ها رو به خاطر بسپرم مگه اینکه ویژگی خاصی تو صداشون یا چهره‌شون باشه وگرنه حتی ممکنه فکر کنم دو نفر یه نفر بودن. حالا مثال نمی‌زنم که 10-15 سال پیش یه برنامه‌ای از تلوزیون پخش می‌شد که من اولاش احساس می‌کردم دوتاشون چقدر شبیه همن. -__- البته زیاد طول نمی‌کشه؛ یکم بشناسمون حله٬ ولی همون مدت کم هم این مشکل هست! بخاطر همین می‌تونم یکم کسایی که این اختلال رو دارم درک کنم. ولی بازم کلی سوال دارم و با سرچ کردن و خوندن درباره این اختلال هم همچنان به جواب کاملی نرسیدم!
همیشه گاهی به این فکر می‌کردم که اگه روحم تو یه بدن دیگه بود چی می‌شد. چطور می‌شد. و این سریاله کاری کرد که دیگه تو تخیل هم نخوام به همچین چیزی فکر کنم! :/ خیــــــلی وحشتناکه... اینکه یهو روحت بره تو بدن یه پیرزن یا پیرمرد٬ زن یا مرد مسن٬ پسر یا دختر مدرسه‌ای٬ یا پسربچه یا دختربچه! اینکه اون آدم ممکنه چه شکلی باشه٬ چطور آدمی باشه٬ کجایی باشه٬ یا حتی مشکل جسمی‌ای داشته باشه یا بیمار باشه. قشنگ فکر کردن بهش اندازه یه فیلم ترسناک منو می‌ترسونه! :/ خیلی اتفاق وحشتناکیه و به نظرم اگه همچین چیزی واقعی بود٬ اون آدم(بازیگره) واقعاً حرف نداشت! من اگه بودم همون بار اول چنان افسردگی‌ای می‌گرفتم که خونه‌نشین می‌شدم و زندگی رو می‌ذاشتم کنار! :/ چه برسه به اینکه یه آدم مشهور هم باشی و همه بشناسنت و بری سر فیلم‌برداری و سرت همش شلوغ هم باشه!!! وااااو! واقعاً وحشتناکه. اصلاً مرز جادو و تخیل رو رد کرده٬ قابلیت اینو داره که یکی از عذاب‌های جهنم باشه! :|
به وسطاش که رسید٬ یا دقیق‌تر بگم مادره که مریض شد و مرد... اعصابم خیلی ریخت بهم و اصلاً حالم خوب نبود و هی گفتم اصلاً چرا سریال دانلود می‌کنی می‌بینی و خودتو عذاب می‌دی؟ :( این‌جور سریال‌ها قشنگ از زندگی سیرم می‌کنه(البته تو زندگی واقعی هم دیدن کوچیک‌ترین اتفاقی٬ از زندگی و دنیا سیرم می‌کنه.) و به غلط کردن می‌افتم که کاش نمی‌دیدم. :/ البته آخرش خوب تموم شد که اگه نمی‌شد واقعاً روانی بودم تا چند روز. -___- پشیمون نیستم که دیدمش چون برام تازگی داشت و عجیب بود و حسِ جدیدی بود ولی نمی‌شه از اینکه این جدید و عجیب بودن و حسِ جدید؛ اذیت کننده بود٬ گذشت. :( و اینکه از بیماری مردن آدما برام بدترین و آزاردهنده‌ترین نوعِ مرگه حتی اگه تو یه سریال یا رمان باشه...
یکی از چیزای دیگه‌ای که اذیتم می‌کنه این یهو دیدنِ سریال‌هاست. وقتی سریال غمگینی باشه یا موضوعِ خاصی داشته باشه٬ این تمامش رو یکجا دیدن٬ باعث می‌شه آدم احساسش صدبرابر درگیر بشه. وقتی آدم روزی یکی دو قسمت ببینه و کار دیگه‌ای هم انجام بده٬ این حجم از سنگینی رو روی روح و روانش احساس نمی‌کنه. :/ ولی وقتی یهو پشت سر هم تو دو روز 16قسمت سریالِ این مدلی رو می‌بینی٬ خیلی باهاش درگیرتری. دیشب وقتی قسمت 10 تموم شد خوشحال شدم که آدمم و دیگه کشش ندارم و باید برم بخوابم و روز رو تموم کنم! -____- حداقل یه 10-12 ساعتی وقفه افتاد بینش. اگه همچین سریالی رو یکجا 16 قسمت می‌شد دید قطعاً بعدش راهی تیمارستان می‌شدم! :دی برای اینکه چرا پاکش نمی‌کنم و نگهش می‌دارم٬ دوست دارم یه کتک‌کاری با خودم راه بندازم. -___- هر چند اینقدر عذاب دهنده بود ولی خاص هم بود. نمی‌تونم پاکش کنم. :/
حالا چی ببینیم اینو بشوره ببره. -____-