It’s Okay to Not Be Okay 2020

 

سریال جالبی بود برام. اولش فکر کردم که موضوعش رو دوست ندارم و ولش کنم و نبینمش. یکم بعد کنجکاو شدم ادامه اش بدم. یکم بعد خوشم اومد ازش و البته یه جاهایی هم ترسیدم. :( یکم بعد مطمئن شدم تو لیست سریال هایی که دوست دارم و نگه شون می دارم هست. و آخرش مطمئن شدم که می تونه جزو سریال های + دارم باشه. و احتمالاً عجیب ترین مورد این لیسته!

بازی های همه شونو دوست داشتم. پایانش رو خیلی خیلی دوست داشتم. داستان هاش و کتاب داستان هاش و نقاشی هاشو(تقریباً به جز یه جاهایی که ترسناک بود) دوست داشتم. دختره رو دوست داشتم. پسره رو و تغییر حالت های دروغی و واقعی شو دوست داشتم. برادره عالی بازی می کرد و چقدر سخته اینجور نقش ها.

اون هیولای نفرت انگیز باز باعث می شه فکر کنم چرا تو کره وقتی یکی رو می کشن اعدام نمی شن و فقط زندان دارن. -__- داستان های آدمای بیمارستان روانی چقدر خوب بود. مخصوصاً کتابش. وای عاشق این داستان هام. که از روی یه داستان واقعی یه داستان فانتزی می سازن به نویسنده هاشون حسودیم می شه.

در کل که واقعاً واقعاً ببینیدش. حتی اگه از سریال کره ای بدتون میاد هم این رو ببینید! مطمئنم پشیمون نمی شید.

 

+ ازین سریالایی که با یه لبخند گنده تمومشون می کنی خوشم میاد. :)

+ فقط چیزی که یادم نمیاد بهش اشاره ای شده باشه بزرگ شدن اینا بود! هم دوتا پسرا هم دختره! این همه سال از حدود 12 سالگی تا 30 سالگی. چطوری با حمایت کی دختره نویسنده شد و اون دو تا پسرا چطوری و کجا زندگی کردن و بزرگ شدن؟ یکم عجیب بود.

+ واااااو باورم نمی شه این همون بازیگر مدرسه موریمه! آه خدای من!.... واااااو... باید از صداش می شناختم ولی! :(